De jongen wordt een baby deel 1

Part 1

Het leven kan wreed zijn voor het ongeboren kind, maar niet zo slecht totdat het tijd is om ter wereld geboren te worden.

Toen die dag aanbrak, had moeder natuur me een wrede slag toegebracht. Mijn moeder had geen baby gewild, dus had niet veel liefde voor mij, het ziekenhuis was nalatig bij de bevalling en beschadigde mijn hypofyse, wat tot gevolg had dat mijn groei werd belemmerd tot waar ik niet meer dan 29 centimeter lang was. Ik ben vaak uit huis geplaatst, maar de pleegouders wilden geen permanente baby, dus werd ik constant teruggestuurd naar het kindertehuis. Ik heb nooit een vast leven gehad, waardoor ik erg verlegen was.

Op mijn 16e had ik geen andere keus dan het kindertehuis te verlaten en mijn eigen weg in het leven te vinden. Dit zou niet gemakkelijk worden vanwege mijn lengte en capaciteiten, maar het personeel in het tehuis was erg aardig en verdrietig om me te zien vertrekken. Ik kreeg de overheidsbetaling van £ 30 om me gehuisvest te krijgen en terwijl ik naar buiten liep, kwam het personeel naar me toe om afscheid te nemen en een van de verpleegsters kwam naar me toe en gaf me een bundel. Hier is dit voor jou om je te helpen, het bevat wat kleren voor jou.

Toen ik zestien werd, was het tijd voor mij om het centrum te verlaten en al het personeel was eigenlijk verdrietig om me te zien vertrekken. Ik kreeg de wettelijke £ 30 die de regering had verstrekt en toen ik het kantoor van de matrone uitliep, kwam een van de verpleegsters naar me toe met een bundel in haar handen en zei: 'We hebben allemaal geknuppeld en hier zijn wat kleren voor je en overhandigen me een envelop zei dat we allemaal hebben gechipt en dat er iets meer dan £ 80 in zit voor jou. Ik keek om me heen en zelfs de matrone glimlachte.

Ik pakte mijn bundel, envelop en £ 30 en stond op het punt te vertrekken met tranen over mijn wangen toen Matron zei: 'Oh, en Terry, aangezien de herfst nadert, hebben we dit voor je gekocht', terwijl ze me een dikke overjas overhandigde.

Ik was totaal overweldigd door de liefde en vriendelijkheid die me werd betoond en het personeel had allemaal tranen in hun ogen toen ik afscheid nam en verhuisde om te vertrekken.

Het kindertehuis regelde een taxi naar de stad waar ik mijn zoektocht naar een B&B begon zodat ik ergens kon slapen voor de nacht. Nadat ik moest bewijzen dat ik oud genoeg was om de kamer te huren, mocht ik naar binnen en ging ik settelen.

Ik moest nu een baan vinden zodat ik de huur kon blijven betalen en niet op straat zou moeten slapen, dus belandde ik bij het plaatselijke arbeidsbureau. Er waren veel banen beschikbaar, maar de meeste waren niet geschikt voor mij vanwege mijn grootte, maar na met het personeel te hebben gesproken, kreeg ik een baan als arbeidersbaan die ik aannam.

De baan was hard werken en na een paar weken kregen mijn handen eelt, blaren en diepe scheuren en het was duidelijk voor mijn werkgever dat ik niet kon blijven werken, dus kreeg ik mijn weekloon plus 2 weken ontslagvergoeding . Hierdoor kwam ik in grote problemen omdat ik moest werken om mijn huur te betalen en eten te kopen.

Mijn volgende stop was het plaatselijke arbeidsbureau, waar ik daadwerkelijk een werkende baan heb weten te bemachtigen. Dit leidde ertoe dat ik weer dagelijks een bezoek bracht aan het arbeidsbureau en zonder dat ik het wist werd ik tijdens mijn bezoeken elke dag geobserveerd door een vrachtwagen die aan de overkant van de weg geparkeerd stond.

Wat interessant maar onbekend voor mij was, was dat de chauffeur een missie had en ik die missie.

Nadat hij me een paar dagen bij het Arbeidsbureau had gezien, meldde hij zich bij zijn baas en zei: 'Mevrouw, ik denk dat ik de baby heb gevonden die u zo graag wenste.

Ingrid Watson was opgetogen toen Robert, haar boerderijmanager, haar informeerde en besloot dat ze met Robert mee zou gaan om mij zelf te zien.

En de volgende dag reed Robert Ingrid naar de stad waar ze op me wachtte.

Toen ik de hoek omsloeg naar de straat waar het arbeidsbureau was, wees Robert me er snel op en Ingrid zei: "Ik moet gewoon die kleine baby krijgen, hem morgen in dienst nemen".

Robert reed zijn baas Ingrid naar huis met de vraag "is de kinderkamer klaar of is er nog iets dat je moet doen?"

antwoordde Ingrid. 'Houd hem een paar dagen in de bollenschuren en werk hem hard om hem moe te maken', 'Ik moet de kinderkamer afmaken.'

Robert vroeg toen: "Is er nog iets te fabriceren?" waarop Ingrid antwoordde: "ja, veiligheidshekken voor kinderkamer, bovenste en onderste niveaus van de trap en ook een voor de keuken." "Ook wil ik dat de rails van het bed en de box met nog een voet omhoog komen."

Toen en daar werd mijn lot voor mij bepaald en mijn lot bezegeld zonder enige medeweten zelf.

De volgende ochtend kwam ik na mijn normale ritueel aan bij het arbeidsbureau om een baan te zoeken. Robert had het personeel van het centrum al verteld dat hij wilde dat Robert mij in dienst nam en terwijl ik op mijn beurt wachtte, werd ik naar de balie geroepen.

De dame vroeg naar mijn naam en vertelde me toen dat ze een baan voor me had gevonden en dat ik naar een boerderij moest gaan waar ze wachtten om me te interviewen. Ze gaf me toen een buspas en stuurde me op weg met een strookje ter introductie. Zonder dat ik het wist, stonden ze al op mijn komst te wachten.

Ik nam de bus in High Street en toen deze de stad uit het platteland in reed, vroeg ik me af wat de baan zou zijn.

Na ongeveer een ½ uur liet de chauffeur van de bus weten dat we bij de boerderij waren en dat ik uit moest stappen. Ik bedankte hem en stapte met hulp van een dame uit de bus.

Toen ik aan de overkant van de weg keek, zag ik een man naar me zwaaien en nadat ik me ervan had vergewist dat het veilig was om de weg over te steken, rende ik naar hem toe om met hem te praten.

"Hallo, ik ben Robert de boerderijmanager, ben jij Terry?" Hij wist het antwoord al en glimlachte. "Heb je ooit op een boerderij gewerkt?"

Ik antwoordde terwijl ik naar hem opkeek zoals ik moest doen met zelfs een kind van vier jaar oud "wat voor werk kun je me op een boerderij bieden?"

"Kunt u aardappelen sorteren", vroeg hij? "Ik antwoordde: 'laat me zien hoe en ik zal ze doen."

Niets meer te doen, we liepen naar het hek van de boerderij waar zijn hulp wachtte. Hij tilde me op en deed mijn riem om en zei dat het op deze manier gemakkelijker zou zijn, en toen reden we naar de boerderij op enige afstand van de poort. Hij legde me uit, de boerderij was eigendom van een zeer rijke dame en is ongeveer 2.000 acres, gemengde landbouw, d.w.z. landbouw, tuinbouw en veeteelt, maar ik zou werken in de aardappelschuur in de tuinbouwafdeling.

Toen we aankwamen, stopte hij voor deze zeer imposante stenen boerderij, kwam langs mijn kant van het voertuig dat eigenlijk de achterbank aan de passagierszijde was (ik ben volgens de wet te klein om voorin een voertuig te zitten) maakte mijn veiligheidsgordel los en tilde mij eruit. Hij vertelde me dat ik de eigenaar moest zien om in het arbeidsregister te worden ingeschreven.

We gingen het huis binnen en ik werd voorgesteld aan deze zeer imposante dame, die naar me glimlachte en zei: "Dus jij bent Terry, de nieuwe aardappelsorteerder?" Ik antwoordde: "Ik hoop het mevrouw." Ze keek Robert met een grote glimlach aan en zei "denk je dat ze oeps, hij zal het redden?" Robert antwoordde: "Ik weet zeker dat hij maar eens naar zijn handen zal kijken, ik denk dat we rubberen handschoenen voor hem moeten kopen, anders krijgt hij ernstige huiduitslag."

Mevrouw Ingrid opende toen mijn handen en zei: "god, hoe is dat gebeurd?" Ik legde haar uit over mijn vorige functie op een bouwplaats en hoe mijn handen gewond waren geraakt en de manager erg bezorgd was geworden en voor mijn eigen bestwil besloot me voor mijn eigen veiligheid te ontslaan.

Met een bezorgde blik liep mevrouw Ingrid naar een kast, haalde er een plastic pakje uit en overhandigde het mij. "Draag deze alstublieft tijdens het sorteren van de aardappelen." Ik zag dat het roze goudsbloemhandschoenen waren. Ik bedankte haar en nam ze mee.

Nadat ik me had aangemeld om op de boerderij te gaan werken, kreeg ik onderdak aangeboden in de personeelsvertrekken van de boerderij, wat ik graag accepteerde omdat het elke dag een lange weg was om van de stad te komen en dan de wandeling van de weg naar de schuren. Er was een kleine vergoeding die van mijn loon zou worden afgehouden en ik was hier buitengewoon dankbaar voor en bedankte mevrouw Ingrid voordat ze naar mijn kamer werd gebracht waar ik zou verblijven. Hierdoor voelde ik me een beetje veiliger, hoewel ik bang was dat deze baan, net als de vorige baan, maar een paar weken zou duren, maar dat ik wat van mijn geld zou kunnen sparen. Ze zei toen met een brede glimlach tegen Robert dat hij me naar de personeelsvertrekken moest brengen en me mijn bed moest laten zien, en nadat ze me had gevraagd of ik had gegeten waarop ik 'nee' antwoordde, zei ze dat hij een maaltijd voor me moest zoeken.

Ik bedankte haar heel erg voor de vriendelijkheid die ze me had betoond en ze zei 'maak je geen zorgen lieverd, je zult het verdienen'. Ba

Robert zei toen dat ik hem moest volgen naar het stapelbed, waar hij naar een bed wees en zei 'dat zal van jou zijn'. Het was in het rustigere deel van de kamer, maar als ik om me heen keek, zag ik dat ik de enige bewoner zou zijn.

De kamer had alle basisvereisten van bedden, kluisjes voor persoonlijke spullen, tafel en stoelen en een ouderwetse dikbuikige kachel voor warmte.

Toen werd mij getoond waar de kolen en houtblokken voor de kachel waren en kreeg ik te horen dat ik het aan de gang kon krijgen als ik dat wilde. Toen ik keek hoe hoog de deurklink was, stelde ik me voor om een deken om me heen te wikkelen voor warmte.

Robert vertelde me toen toen hij wegging dat hij snel terug zou zijn met een maaltijd voor mij en om te settelen.

Ik had niet veel minuten nodig om mijn weinige bezittingen op te ruimen en toen Robert terugkwam met een maaltijd voor mij, zat ik ineengedoken in mijn deken. Hij keek en zei: 'Ik zei het je; je kunt de kachel aansteken als je dat wilt '. Ik keek hem aan en vertelde hem dat ik niet bij de deurklink kan.

Hij zette het dienblad met mijn maaltijd erop op tafel en zei dat hij iets voor me zou regelen en verdween voor een paar minuten. Toen hij terugkwam had hij een emmer bij zich en zei dat hij die voor me met kolen zou vullen en wat houtblokken bij de kachel zou leggen om het me gemakkelijker te maken. Ook merkte hij bij zijn terugkeer op hoe ik op de stoel aan tafel moest staan of knielen om mijn maaltijd op te eten.

‘Dit is niet erg goed’, zei hij. ‘Ik zal kijken wat er geregeld kan worden om je te helpen’. Hij ging toen weg.

Na mijn maaltijd verplaatste ik de stoel van de tafel naar de wastafel waar ik eerst mijn bord en bestek afwaste en daarna zelf een wasbeurt deed (ik had geen hoop om in bad te komen). Ik besloot toen dat ik vroeg naar bed zou gaan, zodat ik heel vroeg op kon staan om wat enthousiasme te tonen aan mijn baas.

Ik sliep goed in het grote bed en was de volgende ochtend fris en vroeg wakker. Terwijl ik op de stoel stond om me te wassen, kwam mevrouw Ingrid binnen en zag me. Ze keek en zei tegen me: 'Robert vertelde me gisteravond over je problemen om dingen te bereiken, dus om het je wat gemakkelijker te maken, wil ik dat je naar de keuken komt en dineert met het vaste personeel'.

Ik bedankte haar hartelijk en vroeg hoe laat ik er moest zijn waarop ze antwoordde ‘rond 6 uur voor het ontbijt en als je na het werk opgeruimd bent voor je avondmaal’.

Dus na het wassen en aankleden liep ik naar de keuken waar het heerlijk warm was dankzij het ouderwetse kookfornuis van de boerderij dat brandde en zei tegen de chef: 'Mrs. Ingrid zei dat ik hier moest komen ontbijten’. Hij antwoordde: 'ja, ik kreeg te horen, ga aan tafel zitten, het is over een paar minuten klaar'.

Ik ging naar de stoel waar de chef naar wees (ik nam aan dat elk personeelslid zijn eigen zitpositie heeft), klom erop en knielde op de stoel toen de chef de maaltijd voor mij kocht. Hij keek me alleen maar aan en zei 'zo kun je onmogelijk dineren' en ging alleen weg om terug te komen met wat kussens die hij op de stoel legde en me toen optilde. Ik vertelde hem dat ik me zo niet veilig voelde en vroeg of hij me bij mijn ontbijt op de grond mocht laten zitten. Hij zette me neer en gaf me mijn ontbijt en vertelde me dat deze situatie op de een of andere manier zou moeten worden opgelost, aangezien op de grond zitten om te eten zowel onhygiënisch als ongezond was en hij het niet in zijn keuken zou hebben.

Terwijl ik aan het eten was, kwam mevrouw Ingrid binnen en zag me zeggen ‘wat is de betekenis van deze chef?’ Vervolgens legde hij uit wat er was gebeurd en zei dat ik me onveilig voelde op de stapel kussens, en dat hij dat ook niet was. blij met de huidige opzet.

Mevrouw Ingrid neuriede toen en keek me aan en zei: 'we zullen iets regelen voordat deze dag voorbij is'.

Het was ongeveer tien minuten nadat ik klaar was met mijn ontbijt dat Robert me vroeg of ik klaar was om te werken, ik antwoordde 'ja'. We gingen naar zijn truck, hij tilde me in en deed mijn veiligheidsgordel om, klom toen zelf in en toen waren we op weg naar de bollenschuur.

Toen we aankwamen, liet hij me een hoge gecapitonneerde kruk zien die hij voor me had geregeld, ook een doos waar ik naar toe kon klimmen, en nadat hij me had laten zien wat ik eigenlijk moest doen, liet hij me achter om verder te gaan met het werk.

Terwijl ik de emmers met bollen vulde, zette een vriendelijke dame die naast me werkte ze op een palet achter me en stapelde ze in vijven zodat de voorman van de schuur het zou zien en me een teken zou geven om te laten zien hoeveel ik er had voltooid, ze zei ook dat ik doe een paar bollen minder in elke emmer omdat ik ze te vol had.

Het was een leuke baan, hoewel een drukke, omdat de mensen met wie ik werkte aardig, spraakzaam en zeer behulpzaam waren.

Toen het lunchtijd was, liet de dame naast me me zien waar ik moest gaan eten van het lunchpakket dat de chef me had gegeven en tot mijn verbazing stond er een hoge kruk voor me aan tafel. Mijn werkvriend (de dame) tilde me hijgend op van verbazing over hoe licht ik was en zette me op de kruk. Ik herinner me dat ik dacht dat dit een oplossing zou zijn voor het eten aan de gewone tafel in de keuken voor mijn hoofdmaaltijden. Ik zag ook dat er op de tafel een grote theepot stond en verschillende kopjes / mokken ernaast. Er werd mij uitgelegd dat de baas (mevrouw Ingrid) alle warme dranken voor haar arbeiders verzorgde.

Dus Molly (de dame die naast me werkte) reikte naar voren en vulde twee 'kopjes' nadat ze eerst had gevraagd of ik een mok kon beheren (ha ha) en gaf er een aan mij.

Met de lunchpauze keerden we terug naar ons werk en de vrolijke sfeer hield aan, maar ik merkte dat mijn handen een beetje pijn deden. Ik bleef echter weten dat ik ze aan het einde van het werk schoon kon wassen en het gewoon kon toeschrijven aan de scheuren en zweren die ik al aan mijn handen had.

Het was rond kwart over zes toen Robert arriveerde om me terug te brengen naar de slaapzaal en informeerde hoe het met me was gegaan. Ik vertelde hem dat ik een aantal hele aardige en behulpzame mensen had ontmoet waarop hij simpelweg 'goed' antwoordde.

Toen we terugkwamen in het hoofdgebouw zei Robert dat ik moest opschieten en me moest opfrissen, want de chef-kok wachtte om het avondeten van het personeel te serveren en ze hadden besloten op me te wachten zodat we allemaal samen konden gaan zitten, wat ik geweldig vond.

Ik stormde (voor mij was het een sprint) het slaaphuis in en waste me snel en kleedde me om en ging toen naar de keuken.

Ik moest op de deur kloppen voor iemand om het voor me te openen en toen ik binnenkwam, waren daar chef-kok (Charlie), mevrouw Ingrid en een andere dame die aan mij werd voorgesteld als Cherie de huishoudster.

Mevrouw Ingrid zei toen tegen mij ‘Terry we hebben een oplossing gevonden voor uw eetprobleem’ en wees naar een ‘speciale’ stoel aan tafel.

Aanvankelijk leek het gewoon op de hoge krukken die ik had gebruikt, maar toen ik beter keek, zag ik dat het versierd was met stuiterende lammetjes, teddyberen en andere kinderkamerfiguren.

Chef-kok tilde me op en zette me erin, hij maakte vervolgens een veiligheidsriem vast die hij tussen mijn benen trok en weer om mijn middel aan de stoel vastmaakte. Op dit punt begon ik te worstelen toen ik me realiseerde dat dit een 'kinderstoel' was. Maar voordat ik iets kon doen, had hij de bak op zijn plaats en vergrendeld.

Mevrouw Ingrid wees me er toen op dat ik in deze stoel comfortabel mijn maaltijd zou kunnen nuttigen EN Chef en Cherie zou kunnen zien en met hen zou kunnen praten.

Ik kon de logica achter deze zet niet tegenspreken, maar ik schaamde me om daar te zitten en vooral te weten dat ik er niet alleen uit kon komen.

Chef-kok serveerde me toen mijn avondeten, een mooie ovenschotel maar alles was klein gesneden en ik had alleen een lepel en een vork. Toen ik dit zei, zei Cherie 'dat is mijn idee nadat ik je had zien worstelen met je ontbijt en de moeite die je had om niet alleen het mes te gebruiken, maar zelfs vast te houden.'

Ik kon het punt niet tegenspreken, want ik had geworsteld en had nu ook moeite om de lepel vast te houden.

Cheri zag dit en schoof haar bord naast mijn stoel en zei 'laat me je helpen'.

Toen deze tranen vormden, voelde ik me zo hulpeloos en beschaamd.

Cherie zei toen: 'Kijk naar je handen en kijk nu naar de mijne, zie je een verschil?' Dus ik ging in de kinderstoel zitten en liet haar me eten geven.

Ik moet bekennen dat ik voor het eerst in maanden een goede maaltijd kreeg en pijnvrij was. Gewoon een gekneusd ego.

Mevrouw Ingrid arriveerde tijdens de maaltijd (ze had al gegeten) en zag me, en zei: 'Is dit niet meer comfortabele en gezellige Terry?' en ik moest bekennen dat het waar was. Ze zei ook dat ik de kleine kamer naast de keuken kon hebben in plaats van helemaal terug te gaan naar de schuur.

Ik wist niet wat ik moest zeggen voor deze vriendelijkheid, want nu waren ook mijn verwarmingsproblemen opgelost. Ik stamelde een bedankje terwijl Cherie een doek pakte en mijn gezicht schoonmaakte.

Toen zei ze verrassend genoeg 'wil je iets drinken?' waarop ik antwoordde 'ja graag'. Ze verdween even en toen ze terugkwam met de Sippy-beker van een baby in haar hand. Ik zei: ‘Daar kan ik niet van drinken’. ‘Ok’ antwoordde ze, sorry, ik dacht gewoon dat het met je handen makkelijker zou zijn, een momentje’. Daarna deed ze het drankje in een mok. Ik heb er uiteindelijk veel van gemorst vanwege mijn slechte grip, waarmee ik Cherie's punt bewees.

Ik was weer in tranen en zowel Cherie als Charlie kwamen naar me toe en zeiden dat ik moest kalmeren.

Cherie nam toen een doek, maakte me schoon en vulde de Sippy-beker opnieuw en zei 'nu ontspannen en genieten'. Ik voelde me nog steeds dwaas om uit een babybeker te drinken, maar ik kreeg tenminste ALLE drank en morste er geen.

Ik bedankte Cherie voor de gedachte en ze glimlachte en zei 'dat is goed huisdier, maar morgen zullen we je een slabbetje moeten omdoen om je kleren schoon te houden'.

Ik keek haar verbijsterd aan, maar realiseerde me dat ze logisch was en met haar lepel die me voedde, zou ik de hele dag schoon zijn. Broodjes voor de lunch geven meestal geen vlekken op kleding.

Toen zowel Chef als Cherie klaar waren met opruimen, draaide Cherie zich naar me om en zei: "Terry, wanneer was de laatste keer dat je een 'goed' bad had?" bad.

‘Ok’ was haar antwoord, ‘maar vanavond heb je een echte’. Ik raakte meteen in paniek en zei tegen haar: 'Hoe?' Ze antwoordde: 'Ik zal je er een geven'. Ik schreeuwde 'Neeeeeeeeee, ik ben geen baby.' Waarop ze antwoordde: 'Ik bedoelde nooit dat je dat was, maar zou je niet willen liggen en lekker lang in warm water willen weken?'

Hoe kon ik ruzie maken, want het was een van de dingen die ik koesterde toen ik in het zorgcentrum was en dus moest ik het met haar eens zijn?

‘Zo!’ zei Cherie ‘ga daar maar zitten dan zal ik je een lekker warm bad laten lopen’ (alsof ik een keuze had).

Toen ze terugkwam, nam ze me uit de hoge stoel en droeg me naar de badkamer (wat al gênant genoeg is), maar eenmaal daar ging ze me uitkleden.

Toen ik bezwaar maakte, zei ze gewoon: 'en hoe ben je van plan in bad te gaan en wat als er iets gebeurt?'

Wederom kon ik niet tegenspreken.

Cherie gaf me een heerlijk bad, het water voelde niet alleen zijdezacht aan maar rook heerlijk en ik dreef weg in een droom die alleen een kind droomt.

Op dat moment kwam mevrouw Ingrid binnen en zei tegen Cherie: 'Voorzichtig met de handjes van de kleine schat'. Ik probeerde onder water te zinken, maar Cherie hield me op mijn rug vast en ondersteunde me.

Mevrouw Ingrid draaide zich toen naar mij om en zei ‘voel je je beter lieverd?’ Ik knikte ja; merkte dat ik niet in staat was om met schaamte te praten.

Nadat mevrouw Ingrid was vertrokken, tilde Cherie me uit het bad, wikkelde me in een grote donzige handdoek en droogde me af terwijl ze zei: ‘nu, voelt dat niet een stuk beter?’ Wederom had ik geen andere keus dan het ermee eens te zijn, ik niet voelde alleen heerlijk maar rook schoner dan ik in lange tijd had. Hoewel ik nooit een slechte geur heb gehad, was dit bad grondiger dan een stripwas.

Nog steeds in de handdoek gewikkeld droeg Cherie me van de badkamer naar mijn nieuwe slaapkamer en zei 'nu lieverd, kleed je aan of maak je klaar om naar bed te gaan'. Toen ze wegging, zette ze een televisie aan en overhandigde ze me de afstandsbediening om me te vertellen dat ik niet te laat moest stoppen, want het was weer een vroege start in de ochtend.

Ik had me niet zo geweldig gevoeld sinds ik het centrum verliet waar het personeel hun uiterste best deed om me het beste te geven, maar natuurlijk beperken budgetten en faciliteiten de zaken. Het personeel probeerde me echter altijd zo goed mogelijk te behandelen.

Ik besloot me klaar te maken om naar bed te gaan en sliep misschien wel de heerlijkste slaap die ik ooit had gehad. De parfums om me heen deden me denken aan iets lang geleden, maar ik kon ze me niet herinneren.

Ik werd de volgende ochtend gewekt door Robert die zei: 'Kom op Terry, je bent laat, kleed je aan en maak je klaar om te werken'.

Ik rende rond, kleedde me aan, pakte mijn kleine lunchpakket en volgde Robert. Opnieuw tilde hij me in de vrachtwagen en maakte de riem vast en we vertrokken naar de bollenschuren.

Toen ik bij mijn kruk aankwam, was Molly al bezig en zei ‘je bent een beetje laat schat’.

‘Heb je ontbeten?’ vroeg ze, ik antwoordde ‘Nee, nooit tijd gehad, ik was laat opstaan’.

Ze reikte in haar schortzak en zei: 'eet dit' en gaf me een chocoladereep.

Ik trok mijn rubberen handschoen uit en probeerde de chocoladevierkanten eraf te breken, maar dat lukte niet en toen Molly mijn handen zag, riep ze de voorman van de schuur om hem te laten zien.

Bollenuitslag had een beet gekregen en mijn handen waren nu rauw rood evenals alle andere problemen.

De voorman pakte zijn mobiele telefoon, belde Robert en vertelde hem de situatie.

Nadat hij dat had gedaan, nam hij me van de rij en naar het toilet en zei dat ik moest wachten.

Robert arriveerde zo'n twintig minuten later en vond me in tranen op de grond zitten.

Hij kwam naar me toe, tilde me op en probeerde me te kalmeren en het enige wat ik kon doen was schreeuwen dat dit een andere klus is die ik niet aankan.

Hij hield me dicht bij zijn borst zoals je een baby zou doen en knuffelde me. Ik voelde weer alle passie van het centrum, maar deze keer ook een beetje meer. Ik wist niet dat Robert een vader was en gewend was aan kinderen en hun driftbuien. Deze keer realiseerde hij zich echter dat het iets meer was, ik had fysieke en mentale pijn.

Niet meer te doen, hij pakte zijn mobiele telefoon, belde het grote huis en vroeg mevrouw Ingrid om me te halen en toen ze vroeg waarom hij me niet kon rijden, legde hij mijn toestand uit en hij moest dringend naar een van de andere boerderijen .

Robert knuffelde me voor wat veertig minuten moet zijn geweest, terwijl hij me zachtjes in zijn machtige armen wiegde en de hele tijd zachtjes sprak om me te kalmeren.

Toen mevrouw Ingrid arriveerde en Robert me zachtjes in zijn armen zag wiegen terwijl ze babypraat tegen me praatte, wist ze dat ze op het punt stond te winnen en haar dochtertje te krijgen, maar er waren nog een paar stappen nodig.

Mevrouw Ingrid zei tegen Robert ‘er is een reiswieg in de auto, bind haar/hem daarin vast en ik zal haar/hem naar huis brengen en haar kalmeren’.

Robert bond me vast in de reiswieg en vroeg aan mevrouw Ingrid of het goed met haar zou gaan, waarop ze antwoordde 'met dit veertje natuurlijk wel'.

Ze reed terug naar het ‘Grote Huis’ en zei bij aankomst tegen Charlie dat ze me uit de auto moest halen en tegen Cherie dat ze een ‘speciaal’ bad voor me moest laten lopen.

Na het bad liet mevrouw Ingrid me in een bed in een logeerkamer leggen en kreeg ik te horen dat ik gewoon moest rusten, alles zou goed komen.

Ik voelde en rook weer heerlijk en viel heel snel in slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker en rende in paniek weg omdat het al licht was en ik te laat op mijn werk kwam. Ik rende rond en probeerde mijn kleren te vinden en de kamer uit te gaan, maar de deurknop was wettelijk 1,20 meter van de vloer en ik kon er niet bij, dus begon ik op de deur te bonzen

Uiteindelijk kwam mevrouw Ingrid en deed de deur open en vroeg waar al het lawaai over ging en ik zei: 'Ik kan mijn kleren niet vinden en ik ben te laat op mijn werk'.

Ze vertelde me toen in het licht van wat er de vorige dag was gebeurd dat ik daar niet meer zou werken.

Onmiddellijk begon ik weer te huilen, wetende dat ik weer een baan kwijt was en zei tegen mevrouw Ingrid: 'Ik neem alles wat je me schuldig bent en vertrek dan'.

Ik wist dat dit het einde was van een droom van een paar weken.

Mevrouw Ingrid zei toen tegen mij: ‘Waar ga je heen?’ Ik antwoordde: ‘Ik heb geen idee’.

Ze antwoordde: 'Ik heb een voorstel voor je en je zult me volledig moeten aanhoren, wat papieren moeten ondertekenen en precies doen wat je wordt opgedragen. In ruil daarvoor word je gevoed, gekleed, gewassen en gekleed in de mooiste kleren die ik maak. Ook wordt er van je verwacht dat je dit 24/7 doet zolang het nodig is om het contract af te ronden.’ Ze legde ook uit dat ik de beste medische zorg zou krijgen die haar particuliere ziektekostenverzekering toestond om mijn handen beter te krijgen en me ook gelukkiger te laten voelen in mijn nieuwe leven.

Ik vroeg haar om meer details en ze zei dat ik het volledig zou begrijpen zodra ik de papieren had ondertekend.

Ze zei echter wel dat ze babykleertjes ontwierp en vervaardigde als nevenactiviteit en als ik bereid was, zou ze me betalen om ze te modelleren voor een speciale catalogus die ze wilde maken. Ze legde ook uit dat de kleding zeer chique en in beperkte oplage was, wat me heel speciaal zou maken als ik ze voor haar zou dragen.

Ze legde ook uit dat het vanwege mijn handen vele maanden kon duren voordat ze foto's kon regelen, maar in de tussentijd kon ik wennen aan de kleding EN de manier van leven. Ze legde uit hoe belangrijk het was dat ik de rol heel natuurlijk zou spelen en leven, maar legde nooit verder uit.

Toen ik vroeg hoe lang ik deze baan zou kunnen behouden (ik verwacht slechts een paar weken), antwoordde ze: 'Nou, als je goed genoeg bent, kan het jaren duren'. Ik antwoordde ‘en ik word ook allemaal gevonden?’ waarop ze met een grijns antwoordde ‘Oh ja jee, ALLEMAAL gevonden’.

Wat ik niet wist, was dat de slecht passende handschoenen waardoor ik uitslag kreeg, de hoge stoel, het zachte eten, het bad, waardoor ik kon gaan liggen, allemaal waren opgesteld om me te verzachten in de richting van het lot dat mevrouw Ingrid had gepland voor mij. Paniek en vriendelijkheid werkten goed.

Omdat ik nog naakt was, vertelde mevrouw Ingrid aan Cherie die inmiddels ter plaatse was en zich afvroeg wat de commotie was om een handdoek te pakken en die om me heen te wikkelen. Toen ze de handdoek kreeg, een heel dikke donzige handdoek, wikkelde ze hem om me heen, maar niet om mijn middel zoals een man zou doen, ze trok hem onder mijn armen omhoog zoals een meisje zou doen. Ze tilde me toen op, droeg me naar de keuken en zei dat het daar warmer was en bond me weer vast in mijn kinderstoel.

Toen het dienblad eenmaal op zijn plaats was vastgemaakt, ging ze een Sippy-kop warme, zoete melk voor me halen. Het smaakte echter een beetje anders dan melk met suiker, maar Cherie legde uit dat het gezoet was met honing uit de eigen bijenkorven van de boerderij.

Ik dronk het op en genoot er echt van.

Cherie's volgende taak zou zijn geweest om het ontbijtblad van mevrouw Ingrid op te maken en naar haar eetkamer te brengen. Maar voordat ze het aankon, arriveerde mevrouw Ingrid in de keuken en zei dat ze daar vanmorgen zou dineren, waarbij ze uitlegde dat ze haar 'kleintje' in de gaten wilde houden en als iedereen klaar was met eten, zou het tijd zijn om te praten.

Op dit punt werd ik opnieuw angstig, niet wetende wat er ging gebeuren.

Charlie de chef-kok kwam naar mijn kinderstoel met een kom met instantpap erin. Dit is een volledig klontvrije vorm van pap en licht verteerbaar. Ik merkte echter dat er geen lepel was om het op te eten en stond op het punt dit te zeggen toen mevrouw Ingrid een plastic opraapte. Ze had ook een roze met wit slabbetje bij zich dat ze vervolgens om mijn nek knoopte. Toen ik zei dat ik geen slabbetje nodig had, deed ze me gewoon zwijgen, ging naast me zitten en begon me te voeden zoals Cherie de dag ervoor had gedaan.

Toen ik klaar was met eten, merkte ik dat een deel van de pap op het slabbetje was terechtgekomen. Ik was hierdoor verbijsterd en schaamde me. Mevr. Ingrid zei gewoon: ‘Het is maar goed dat we het je aantrekken, lieverd’. Ze vroeg Cherie toen om me mijn Sippy-beker met warme melk aan te geven terwijl ze zelf aan het ontbijten was.

Toen ze eenmaal was gaan zitten om te gaan eten, zaten Charlie en Cherie ook aan hun ontbijt, alleen hadden ze allemaal een volledig Engels ontbijt waardoor ik honger kreeg. Maar toen ik naar de mijne vroeg, bracht mevrouw Ingrid me tot zwijgen en zei dat ik door moest gaan met mijn fles. Ik vond dit vreemd omdat het een Sippy-beker was en schreef het toe aan een simpele fout. Ik had het helemaal mis. Het was opzettelijk en ontworpen om een psychologische barrière met betrekking tot de aanstaande chat te doorbreken.

Toen iedereen klaar was met eten en hun kopje thee had gedronken, hielp mevrouw Ingrid Cheri en Charlie met het opruimen van de ontbijtborden en liet iedereen aan tafel zitten. Ik voelde me een beetje misplaatst nog steeds in mijn hoge stoel terwijl iedereen heel natuurlijk aan tafel zat.

Mevrouw Ingrid begon toen eerst met iedereen te praten en daarna rechtstreeks met mij. Ze herinnerde Cheri en Charlie eraan wat ze van me verlangde, draaide zich toen naar me toe en zei. 'Nou schat, ik heb een voorstel voor je dat ervoor zorgt dat je nooit meer handenarbeid hoeft te doen en nooit meer die mooie kleine handjes in die staat krijgt'.

Ik keek haar verbaasd aan en vroeg me af wat ze van plan was.

Ze legde toen in detail uit hoe ze me al geruime tijd in de gaten hield en besloot dat ik perfect voor haar zou zijn. Ze vertelde me ook dat ze contact had gehad met het zorgcentrum toen ze erachter kwam en dat ze haar hadden verteld dat ik volgens de wet nog steeds minderjarig was, maar volgens de regels moest ik uit de zorg worden ontslagen. Ze legde ook uit hoe ze me had laten in de gaten houden terwijl ik op de bouwplaats aan het werk was en omdat ik een persoon was met enige invloed in de gemeenschap, me op het juiste moment had laten ontslaan zodat ze me in dienst kon nemen en me beter in de gaten kon houden. ons tot op de dag van vandaag.

‘Dit brengt me bij het voorstel dat ik voor je heb. Ik wil dat je onthoudt dat dit een levenslange verbintenis van ons allemaal kan en hopelijk zal zijn. Ik stond op het punt haar te vragen wat het inhield toen ze haar lange vinger zachtjes op mijn lippen legde en zei: 'kleintje, je moet heel goed naar me luisteren en naar alle details voordat je iets zegt.

‘Laat me je eerst vertellen dat ik veel navraag over je heb gedaan en weet dat je een wees bent, dus heb ik je oude zorgcentrum benaderd en gevraagd of ik je kon adopteren. Ze vinden het een geweldig idee en zullen je eindelijk een huis en gezin voor de lange termijn geven dat je nog nooit eerder hebt gehad; dus u zult zekerheid hebben voor de toekomst, maar ik zal volledige jurisdictie over u hebben en volledige volmacht hebben. Dus dat is het eerste deel van mijn voorstel dat ik voor je heb, om je legaal als mijn eigen kind te adopteren.

Ze nam hier een korte pauze om die informatie te laten absorberen.

‘Vervolgens’ zei ze ‘zal ik je naam wettelijk laten wijzigen zodat je ten laste komt en van mij kunt erven; hierdoor kan ik ook uw naam op mijn particuliere ziektekostenverzekering laten zetten, zodat u de beste medische behandeling krijgt en wij die kleine handjes kunnen laten genezen '.

Weer die pauze om me weer aan het denken te zetten. Dit werd overweldigend en mijn hoofd begon te tollen.

‘Vervolgens, zoals ik je gisteren vertelde, ontwerp en maak ik kleding voor babymeisjes en jij zult een perfect model voor ze zijn. Het zou echter betekenen dat je leeft als mijn kleine babydochter om je in staat te stellen het onderdeel voor de kleding volledig te voelen en we zouden moeten wachten tot die kleine handjes genezen zijn voordat we kunnen beginnen met het maken van foto's. Die tijd zal je toelaten om je aan te passen aan je nieuwe leven’. Ze wees er ook op dat ik me nooit meer zorgen hoefde te maken over het vinden van werk, huisvesting, eten etc.. Ook het pesten waar ik onder leed zou stoppen omdat iedereen in de buurt zou zijn om me te beschermen en voor me te zorgen.

Toen ik vroeg wat ze bedoelde met haar dochtertje te zijn, zei ze 'dat zou in het algemeen het beste zijn en, zoals ze had uitgelegd, zou ik in staat zijn om het personage voor de foto's te zijn en zou het betekenen dat veel mensen zich druk om me maken'.

Toen zei ze: 'Ik weet dat het veel is om in je op te nemen, dus ik zal je even de tijd geven om erover na te denken en als je ermee instemt, zullen we al het papierwerk afronden en naar mijn advocaat brengen voor notariële bekrachtiging en hij kan doorgaan met de wettigheid van de aanneming en naamswijziging'.

Daarmee stond ze op en verliet de kamer. Charlie ging de lunch klaarmaken terwijl Cherie bij me bleef en me vertelde wat een geweldige kans en dat ik nooit meer zou hoeven worstelen in de grote wereld. Ze vertelde me dat ik een gezin zou hebben en veel mensen die van me zouden houden. Ze bracht ongeveer twintig minuten door met praten en probeerde me te overtuigen om door te gaan en dit te doen.

Ik heb hier vele minuten over nagedacht en zei 'wat als ik het niet leuk vind?' waarop Cherie antwoordde: 'Geef het gewoon de tijd en kijk wat er gebeurt'.

Ik keek haar aan en zag in haar gezicht dat ze oprecht en eerlijk tegen me was en zei tegen haar: 'Oké, ik zal het doen'.

‘Prachtig’, zei ze, ik ga het mevrouw vertellen en laat jullie tweeën alles afmaken. Ze zal in de wolken zijn van genot'.

Daarop ging ze mevrouw Ingrid halen en in een flits kwam mevrouw Ingrid de keuken binnen met een grote bruine envelop in haar hand.

Toen ze het opendeed, haalde ze een heleboel legaal ogende documenten tevoorschijn waarvan ze zei dat ik ze moest ondertekenen om alles legaal en officieel te maken.

Ze beschreef ze vervolgens allemaal voordat ik tekende en degene met mijn naamsverandering verdoezelde ze snel en zei dat mijn naam zou veranderen in Terri Ingrid, terwijl ze snel de feminisering van mijn voornaam verdoezelde.

Toen alle papieren eenmaal waren ondertekend, liet ze Charlie en Cherie er getuige van zijn, stopte ze ze in de envelop en belde Robert om hem te vertellen dat hij een dringende klus voor hem in de stad had en dat hij meteen naar het grote huis moest komen.

Hij arriveerde ongeveer twintig minuten later en mevrouw Ingrid overhandigde hem de envelop met de instructie hem naar haar advocaat te brengen om het onmiddellijk te verwerken en hij zou ook een ontvangstbewijs krijgen.

Ze wendde zich toen tot Cherie en zei haar me naar mijn 'nieuwe' kamer te brengen, me in bad te doen en me aan te kleden, maar alleen in de basiszaken, aangezien ze haar dokter zou bellen en haar zou laten komen om me een medische controle te geven en mijn te behandelen handen.

Cherie haalde me uit de kinderstoel, tilde me op en droeg me naar boven, naar een kamer met een porseleinen camee op de deur die de kamer bestempelde als 'The Nursery'.

Toen ze de deur opendeed, was ik verbaasd over wat ik zag. Het was een complete babykamer voor meisjes met ledikant, commode (compleet met babybadje), ladekasten, kleerkasten enz. Er was ook een box gevuld met knuffels en diverse babyspeeltjes. Het was gedecoreerd in delicaat pastelroze en wit met bijpassende meubels. Carrying me in Cherie said ‘right, firstly a bath to make you smell nice and baby girlish’. She then removed the towel that was wrapped about me, laid me on the changing table and placed a strap over my chest which she secured under the table. This was she said to stop me falling and hurting myself; after all the table was four feet off the floor and quite a long fall for me.

Daarna vulde ze het babybadje aan het eind van de tafel en legde me erin. Eerst baadde ze me met alleen Johnson's babyzeep en zo begonnen de aroma's. Na het bad werd mijn haar gewassen met No More Tears babyshampoo waardoor mijn haar niet alleen heerlijk aanvoelde, maar ook de geur van 'baby' versterkte.

Terwijl dit gebeurde had mevrouw Ingrid de monteur van de boerderij gebeld en gezegd dat hij moest stoppen met wat hij aan het doen was, naar het grote huis moest gaan en onmiddellijk de veiligheidshekken moest ophangen. Ze belde haar dokter en vroeg haar zo snel mogelijk te komen.

De monteur arriveerde binnen een paar minuten en zei glimlachend: 'Je hebt je kleine meid dan mevrouw'. ‘Ja’ was het antwoord ‘en nu moeten we voor ‘haar’ zorgen.

Nadat ze me had gewassen, bond Cherie me opnieuw vast aan de commode terwijl ze verschillende items voor me klaarmaakte.

Ze opende een grote bak crème en begon het over mijn billen en rond mijn geslachtsdelen te smeren (zoals ze zijn) en legde uit dat het was om luieruitslag te stoppen. Dit volgde ze met grote hoeveelheden babypoeder.

Toen ik vroeg waarom ik de crème nodig had, legde ze uit dat ik de hele tijd in luiers zou leven en ze zou moeten gebruiken, vandaar de bescherming.

Toen ik zei dat ik ze niet wilde dragen, herinnerde ze me eraan dat ik ermee instemde en tekende om madams 'baby'-dochter te zijn en dat baby's luiers dragen en gebruiken.

Hoe hard ik ook protesteerde, Cherie haalde twee luiers tevoorschijn. De ene vouwde ze in vliegerstijl terwijl de andere ze tot een rechthoek vouwde voor een soaker. Ze nam toen mijn beide enkels in één hand, tilde mijn billen van het tafelblad en plaatste de luier onder me en speldde hem om me heen. Er zaten zo'n 14 diktes badstof tussen mijn benen en ik had geen andere keuze dan de benen uit elkaar te houden, net als een kleine baby. Vervolgens pakte ze een doorschijnend roze plastic slipje uit de la onder het tafelblad en trok het zachtjes over mijn benen. Opnieuw nam ze mijn enkels in één hand, tilde me op zodat ze het slipje over mijn luiers kon schuiven. Toen ze ze op hun plaats had, voelde ik het kruis van het slipje halverwege mijn dij en ik wist dat ik eruitzag als een pasgeboren baby.

Toen Cherie klaar was met mijn luier en slipje, deed ze een paar wollen slofjes aan mijn voeten en bond ze een strik om mijn enkels. Ik werd toen van de tafel losgemaakt en ging rechtop zitten, waarop een babyvestje over mijn hoofd werd getrokken en twee kleine knoopjes aan de achterkant bij de nek werden dichtgemaakt. Dit werd gevolgd door een witte gebreide Matinee-jas voor baby's. De laatste twee items waren een gebreide muts en een fopspeen die Cherie me adviseerde om de hele tijd binnen te houden om te voorkomen dat ik 'volwassen' praat.

Deze hele procedure duurde iets meer dan een uur toen Cherie me oppakte, ook een paar wollen wanten oppakte en me de kinderkamer uit begon te dragen.

Disclaimer: Ik vond dit op internet en claim geen rechten.

Nursery Holiday Stay

Nu boeken

Als u de kwekerij wilt bezoeken, neem dan contact met ons op en wij zullen u meer informatie geven.

We zijn 24/7/365 dagen per jaar open voor uw plezier. Neem contact met ons op voor meer informatie.

Pretty bABy Dress

Nu kopen

Mama is een naaister en kan die speciale outfit maken die je altijd al wilde hebben.